اشعار

با ضربتی تـمامِ تنت سرخ گشته است            بابایِ خـسته‌ام! بدنت سرخ گشته است

فوّاره زد ز فـرقِ سرت خـون تـازه و            سر پنجه‌های بت شکنت سرخ گشته است

ای چـراغ سـحـر خـسـتـه دلان            ای دعـای دل بـشـکـسـتـه دلان

مـاهِ تــابـیــده بـه هــر ویــرانـه            آشـنـا بـا هـمـه، خـود بـیـگـانـه

سـاقی بریـز بـاده که تـازه گـلـو کـنـی            شرمنـده آمـدم که مـرا زیر و رو کنی

پیمان شکن شدم سرِ این نفس، حق توست            من را مؤاخذه سرِ این خُلق و خو کنی

نـدیـده غــیـر خــدا اول زمــانـش را            نـرفـتـه غـیـر نبی اوج آسـمانـش را
سری نمانده که از وصف او نرفته ز هوش            نمانـده گوش که نشنـیده داستانش را

بغض کرده چشمهایم از نگاهت بیشتر            غربتت امشب شده هی سد راهم بیشتر

بوی مـادر می‌دهد امشب تمام خـانه‌ام            چـادرم؛ سـجـاده‌ام؛ شال سیاهـم بیشتر

آن شب دوباره رفت پشت در به هم ریخت            با روضه‌های حضرت مادر به هم ریخت

آیات کـوثـر را فـراوان خواند آن شب            از اول شب ساقی کـوثر به هم ریخت

دریـا شدی و در غـم دریـا گـریـستی            هر شب به یـاد مـاتـم زهـرا گریستی

سی سال زندگی تو اینگونه طی شده            یا غصه خوردی از غم او یا گریستی

رها از رنج هجران و غم دنیا شدم زهرا            سرم بشکست و غرق خون ز سر تا پا شدم زهرا

میان سجده‌ام وا شد گره از کار و بارِ من            نبودی تا ببینی از فراغت، تا شدم زهرا

امشب نمی‌شد مات چشمان تو باشم            مـات نـگـاه تـو پـریـشـان تو بـاشـم

بغضم گرفته بوی مادر می‌دهی باز            انـگـار بـایـد سـوگ پـنهـان تو باشم

کمی نان و نمک خورد و همین شد سهمِ افطارش           نمک می‌خورد بر زخم دلِ از زخم سرشارش

گلویش بود اسیرِ استخوان و خار در چشمش           لبش را می‌گَزید از دردهای «حیدر آزارش»

وقتی مَلک شیـون به دنیای سحر زد            اشک فلق مثل شـفـق از دیده سر زد

فـریـاد ارکان الهدا پـیـچـید در عرش            طوری که زهرا ناله از سوز جگر زد

مهمانِ دختر است علی، جز نمک نخورد            یک ظرف شیر بود ولی جز نمک نخورد

دختر به گریه گـفت که مهمانِ من مرو            شالش گرفت حـلـقۀ در: جـانِ من مـرو

یادش بخـیر شهـر و دیـاری که داشتم            بـاغ فـدک نه، بـاغ بـهـاری که داشـتم

بـا فـاطـمـه اسـیـر غـریـبی نـمـی‌شـدم            یـادش بخـیر دلـبـر و یـاری که داشتم

به چاه می‌رود آنکس که رفت از بیراه            علی است راه و شبم را علی است آری ماه

به چاه گفت و غمش را به سینۀ او ریخت            علی نداشت مگر یار دیگری جز چاه

ای که از صورت خونین تو غم ریخته است            با تماشای تو یکـباره دلـم ریخته است

چـه بـه روز سـر تو آمـده آخــر بـابـا            سرت از ضربۀ شمشیر به هم ریخته است

دلم دریـائی از غـم‌های بـسیار            غم غـربت، غـم داغ و غـم یار

من از روز ازل مـظلـوم بودم            ز حق خـویشـتن محـروم بودم

بابا بمان که هـستی زینب فـدای تو            گـویـا نـوشـته‌اند شـهـادت برای تو

مـانـنـد روز آخـر مـادر شـدی پـدر            قالب تهی مکن که نـبـینم عـزای تو

تا صبح گردِ بـسـترت آرام می‌پـرم            شاید بـمـانی در بَـرِ من سایـۀ سـرم

شد قـسـمتم دوباره پـرستـاریَت کنم            بابا بگویم و تو بگویی که دخترم…

فَـرقِ مـرا تو طـاقـتِ دیــدن نـداشـتـى            هِـجـده سَرِ بُـریـده بـبـیـنى چه می‌کُنى

اینجا همه به گـریۀ تو گـریه می‌کُـنـند            خَـنده به اَشک دیده ببـینى چه می‌کُنى

کوچه در کوچه دلم ریخته بر دور و برت            چقدر خون جگر میرود از فرق سرت
پیـش من راه برو بی‌کمکِ از حسنـین            باورم نیست چنان تا شده امشب کمرت